Fiche : De grijze reuzenkangoeroe

Indentiteitskaart
Wetenschappelijke naam: Macropus gigantus
Gewone naam: grijze reuzenkangoeroe
Lengte: 1 m tot 2,20 m
Voortplanting: 1 jong
Levenswijze: in families
Levensduur: tot 18 jaar
Verspreiding: oostelijk Australië en Tasmanië
Bedreigd?: de soort is beschermd, maar niet bedreigd

Geboorte:
Die roze, naakte, blinde larve, die maar enkele grammen weegt, dat ben ik! Ik ben nog maar nauwelijks ontwikkeld, net zoals alle andere buideldieren. Ik moet nu snel naar de buidel van mijn mama, daar is het goed warm en ben ik beschut tegen wind en regen. Ik klamp mij daar vast aan één van de spenen (ik zal altijd dezelfde gebruiken). Nu ben ik klaar om hier 300 dagen te blijven. Ik krijg te eten, ik heb onderdak en ik word hier langzaamaan bleker.

11 maanden
Ik kom regelmatig uit de buidel, maar ik ga niet te ver weg van mijn moeder en van de groep. Terug in die buidel kruipen is een heel gedoe! Ik duik er eerst met mijn hoofd in. Zogauw ik binnen ben, draai ik mij om, om mijn hoofd naar buiten te steken. Hier ben ik dan met mijn kop en staart die uit de buidel steken! Ik krijg nog altijd borstvoeding, maar begin toch al te eten zoals de groten. Om mij te voeden kruip ik op 4 poten, waarbij ik mij goed aan mijn moeder vasthoud. Bij gevaar slaat iemand van de groep met zijn achterpoten op de grond. Eén twee drie vlucht ik dan in de buidel van mijn moeder, die er met grote sprongen van door gaat.

24 maanden
Nu ben ik volwassen en draag ik mijn eerste kleintje. De vader van mijn jong heeft er echt alles aan gedaan om mij te verleiden. Hij heeft zelfs met een ander mannetje gevochten: dat was een heuse boksmatch! Ik leef nog altijd in dezelfde groep waarin ik geboren was. Dag in dag uit ben ik op zoek naar eten. De omheiningen die de mensen daar hebben neergepoot, houden mij niet tegen. Ik deel mijn weide graag met het vee. 's Morgens en 's avonds eet ik. Als het mij te warm wordt, graaf ik een gat in de grond en ga ik op de koele aarde liggen. Er is bijna niemand die op mij jaagt, eigenlijk heb ik alleen maar schrik van de mensen. Hoewel wij kangoeroes beschermd zijn, hebben de veehouders er helemaal geen probleem mee om op ons te schieten; zij zeggen dat we hun weidegronden vernietigen.