Fiche : De dromedaris
Klasse:
Zoogdieren
Orde: Artiodactylen
Familie: Camelidae
Gewone naam: Dromedaris
Latijnse naam:
Camelus dromedarius.
'Schip van de woestijn': zo noemen de Bedoeďnen de dromedaris. De volkeren van de woestijn hebben de dromedaris nodig om te overleven. De dieren trekken ploegen, vervoeren handelswaren en zorgen voor melk, wol en vlees.
Geboorte
Enkele uren geleden ben ik geboren. Ik ben nog niet erg zeker van mezelf, maar ik weet al goed wat er rond mij gebeurt. Het is het regenseizoen en er is meer dan genoeg voedsel. Gelukkig maar voor mijn mama, die mij moet voeden. Ik drink van haar voedzame melk tot ik genoeg heb. Mmm… lekker! Als dat maar blijft duren…
Vier jaar
Ik ben nu een zelfstandige dromedaris. Dat wil zeggen dat ik al heel goed mijn plan kan trekken. Ik eet vanalles: bladeren, hout, wortels,… Zelfs stekelige struiken, die andere dieren niet eten, laat ik me smaken. Als ik honger heb en ergens een dood dier zie liggen, aarzel ik niet om het op te eten. Wanneer er voedsel in overvloed is, sla ik het op in mijn bult in de vorm van vet. Dat zie je heel snel. Mijn bult ziet er dan opgeblazen uit en staat mooi rechtop. Is er minder voedsel te vinden, gebruik ik het vet in mijn bult om te overleven.
Tien jaar
Het grootste probleem in de woestijn
is water vinden. Er is weinig water en daar moet je
zuinig mee omspringen. Ik ben heel goed aangepast aan de
warmte. Ik zweet niet, behalve als mijn
lichaamstemperatuur boven de 40° C stijgt. Ik kan de
hele herfst doorkomen zonder te drinken. Als ik plas,
bevat mijn urine weinig water. Het is bijna een vaste
stof.
Ik kan water letterlijk ruiken, zelfs als het heel ver
weg is. Als ik dorst heb, kan ik 120 liter water in 15
minuten opdrinken. Zelfs zout water lust ik!
Een andere moeilijkheid is het zand. Maar dankzij mijn lange poten en grote voeten kan ik me gemakkelijk over het zand voortbewegen. Ik kan zelfs mijn neusgaten sluiten, zodat er geen zand in komt. Mijn lange haren beschermen mijn ogen en oren tegen het zand en de zon.
Bedreigingen
Al duizenden jaren temt de mens dromedarissen. De dromedaris is dus geen bedreigde soort. Wel zijn dromedarissen al tientallen jaren verdwenen uit de vrije natuur. Hoewel… in Australië zijn er tamme dromedarissen die opnieuw wild zijn geworden nadat de mens ze heeft vrijgelaten. Die hebben zich goed aangepast aan hun nieuwe leven.