Zeehonden
SNOEZIGE ZEEZOOGDIEREN…
Een pluizige witte bol op een witte achtergrond… Enkel een kleine snufferd en twee grote zwarte ogen steken af tegen de onberispelijk witte omgeving. De vertederende blik van een babyzeehondje, die zijn moeder opwacht op het pakijs...
EEN GROTE “FAMILIE”
De zeehonden behoren tot de orde van de Pinnipedia : dat is Latijns voor “vinpotigen”. Er zijn wel 34 verschillende soorten, die worden onderverdeeld in drie families: de Phocidea of zeehondachtigen (zeehonden, zeeolifanten), de Otariidae of oorrobachtigen (oorrobben, zeeleeuwen) en de Odobenidae (één enkele soort: de walrus). |
| Sommige soorten verkiezen een zachter klimaat. Dat is het geval voor de monniksrob, die in de Middellandse Zee leeft en bij Hawaï. |
LEEFGEBIEDEN ALLERLEI
Zeehonden leven in de zee, maar enkele soorten hebben zich aangepast aan het leven in zoet water, zoals de Baïkalrob, die in het Baïkalmeer in Rusland leeft. De meeste zeehonden zoeken gematigde of koude streken op, bijvoorbeeld het Noordpoolgebied. Maar sommige soorten verkiezen een zachter klimaat. Dat is het geval voor de monniksrob, die in de Middellandse Zee leeft en bij Hawaï.
WATER…
HET RIJK VAN DE ZEEHOND
Zeehonden zijn zoogdieren die perfect aangepast zijn aan het waterleven. Met hun langwerpig lichaam (we noemen dat ook wel "hydrodynamisch") zijn het uitstekende zwemmers. Ze brengen het merendeel van hun tijd in het water door waar ze jagen, rusten, reizen,… Hun poten zijn vinnen geworden: met hun kleine voorvinnen kunnen ze “sturen”, met hun achtervinnen stuwen ze zich voort.
Zeehonden ademen door longen en houden onder water hun adem in. Er zijn er die tot wel één uur lang onder water kunnen blijven zonder aan de oppervlakte te komen ademhalen.
Maar op vaste grond verloopt één en ander iets minder gezwind! Daar bewegen zeehonden zich behoorlijk lomp voort, door over de grond te kruipen. Dankzij de klauwen aan hun voorvinnen hebben ze toch wat grip.
Zeehonden hebben lange, gevoelige snorharen, waardoor ze makkelijk prooien kunnen opsporen.
In tegenstelling tot de walvisachtigen, moeten zeehonden aan land komen om zich voort te planten. Als ze tussen 3 en 7 jaar oud zijn kunnen de wijfjes jongen krijgen. In de lente brengen ze dan één jong ter wereld, dat ze zogen met hun uiterst voedzame melk (wel 5 keer zo voedzaam als koeienmelk!). De jongen winnen snel aan gewicht, tot wel 2 kg per dag. Een zadelrobmoeder zoogt haar jong amper twee weken. Dan moet het diertje zichzelf weten te redden.
Ze zijn moeilijk uit elkaar te houden, maar eens je weet dat je op de oren moet letten kan je je eigenlijk niet meer vergissen. Oorrobben (of zeeleeuwen) hebben oren aan de buitenkant. Bij zeehonden zijn de oren kleine beschermende plooien die onder water gesloten blijven. Zeehonden kunnen niet goed op hun voorvinnen steunen, terwijl oorrobben zich 'op vier poten' kunnen voortbewegen. Daarbij gebruiken ze hun achtervinnen, die ze onder hun lichaam kunnen plooien.
ETEN OF GEGETEN WORDEN…
Op het menu van zeehonden staat vooral vis, die ze zonder kauwen binnenspelen, inktvis, weekdieren, en kleine schaaldieren. Zeehonden hebben zelf ook enkele geduchte vijanden: haaien, orka’s, ijsberen en soms ook andere zeehondensoorten, zoals de zeeluipaard (in het Zuidpoolgebied).